maar daar geen gelegenheid voor is....
Hoe dat zo kwam? Het was de 2e nacht van onze vakantie. Eerst een overtocht per boot, van Duinkerke naar Dover. Een boottocht klinkt romantischer dan het is. Even is het leuk, we zitten buiten aan een picknicktafel en het zonnetje schijnt uitbundig. De kust verdwijnt langzaam uit beeld, de 'flat white' is goed en de meeuwen schreeuwen lekker om ons heen. Na een half uur is de koffie op, komt er een wolkje voor de zon en gaat het harder waaien en is er niks meer te zien. Toch koud, dan maar binnen zitten, maar binnen deint de boot erger dan buiten (of ik heb er meer last van) en word ik toch een beetje misselijk. Nee, ik rij liever dan op een boot zitten en ben blij als Dover in zicht komt, de majestueuze steile witte rotsen zijn een niet te missen landmark.
Na een flinke rijdag komen we aan in Fishguard, de haven in Wales waar de boot naar Ierland vertrekt. We vinden een eenvoudige maar prima gelegen camping in een plaatsje dichtbij de haven met de geweldige naam Cwm Gwaun. Mijn Welsh is niet zo goed, ik heb dus echt no clue hoe dit uit te spreken. Omdat er geen beheerder is en op een bord staat dat dit mag zoeken we zelf een plekje. We eten, lopen een rondje, slapen heerlijk en staan de volgende ochtend vroeg op omdat de boot om 10 uur vertrekt.
Voor we wegrijden zoeken we uiteraard de campingbeheerder om te betalen. Deze beheerder blijkt vanochtend net zo afwezig te zijn als de avond ervoor. Dat is onhandig. We zoeken naar een brievenbus, een mogelijkheid om ergens geld achter te laten, maar vinden helemaal niks. En dan moeten we echt gaan anders missen we de boot.
Lastige situatie, maar we rijden toch weg, dan maar zonder betalen. We halen de boot en de camping verdwijnt uit onze gedachten. Later die dag gaat de telefoon. Een Engels telefoonnummer, eigenlijk willen we niet opnemen omdat we verwachten zo'n oplichter aan de lijn te krijgen die perse iets met je computer moet doen. Maar het nummer belt nog een keer, en dan nemen we wel op.
Het blijkt de eigenaresse van camping Gwaun Vale te zijn die hevig ontstemt is dat we niet betaald hebben, ons oplichters noemt en zelfs de politie wil inschakelen. Sjonge... Man blijft gelukkig kalm en probeert de dame aan haar verstand te peuteren dat we echt wel willen betalen, maar dat er geen mogelijkheid was. Wij willen het geld graag overmaken. Ze is nog steeds boos maar stuurt wel een mail met enkel een rekeningnummer, zonder de rest van de benodigde gegevens. Wat dan volgt is een ingewikkelde mailwisseling waarin wij vragen om een IBAN nummer en zij geen idee heeft wat dat is. Ze heeft ook nog nooit gehoord van andere vormen van betalen zoals een tikkie (of hoe dat in het Engels zou moeten heten) en bovendien blijft ze dreigen met politie. Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier over 28 euro...
Na wat heen en weer mailen hebben we tenslotte de juiste gegevens en maken we het geld over, met de mededeling erbij dat de politie dus niet meer nodig is. De volgende dag meldt ze zich weer, ze heeft het geld nog steeds niet binnen, en de dag erna weer. We proberen geduldig te blijven en leggen uit dat het een internationale betaling is en dat dat langer duurt voor het op je rekening staat. We sturen een screenshot van onze betaling. En daarna horen we niks meer. Een dankjewel was toch aardig geweest?
Voor de terugweg besluiten we een andere camping te zoeken.
