Categorie: Blog

Wat als je de camping wel wilt betalen….

maar daar geen gelegenheid voor is....     

Hoe dat zo kwam? Het was de 2e nacht van onze vakantie. Eerst een overtocht per boot, van Duinkerke naar Dover. Een boottocht klinkt romantischer dan het is. Even is het leuk, we zitten buiten aan een picknicktafel en het zonnetje schijnt uitbundig. De kust verdwijnt langzaam uit beeld, de 'flat white' is goed en de meeuwen schreeuwen lekker om ons heen. Na een half uur is de koffie op, komt er een wolkje voor de zon en gaat het harder waaien en is er niks meer te zien. Toch koud, dan maar binnen zitten, maar binnen deint de boot erger dan buiten (of ik heb er meer last van) en word ik toch een beetje misselijk. Nee, ik rij liever dan op een boot zitten en ben blij als Dover in zicht komt, de majestueuze steile witte rotsen zijn een niet te missen landmark. 

Na een flinke rijdag komen we aan in Fishguard, de haven in Wales waar de boot naar Ierland vertrekt. We vinden een eenvoudige maar prima gelegen camping in een plaatsje dichtbij de haven met de geweldige naam Cwm Gwaun. Mijn Welsh is niet zo goed, ik heb dus echt no clue hoe dit uit te spreken. Omdat er geen beheerder is en op een bord staat dat dit mag zoeken we zelf een plekje. We eten, lopen een rondje, slapen heerlijk en staan de volgende ochtend vroeg op omdat de boot om 10 uur vertrekt.

Voor we wegrijden zoeken we uiteraard de campingbeheerder om te betalen. Deze beheerder blijkt vanochtend net zo afwezig te zijn als de avond ervoor. Dat is onhandig. We zoeken naar een brievenbus, een mogelijkheid om ergens geld achter te laten, maar vinden helemaal niks. En dan moeten we echt gaan anders missen we de boot. 

Lastige situatie, maar we rijden toch weg, dan maar zonder betalen. We halen de boot en de camping verdwijnt uit onze gedachten. Later die dag gaat de telefoon. Een Engels telefoonnummer, eigenlijk willen we niet opnemen omdat we verwachten zo'n oplichter aan de lijn te krijgen die perse iets met je computer moet doen. Maar het nummer belt nog een keer, en dan nemen we wel op.

Het blijkt de eigenaresse van camping Gwaun Vale te zijn die hevig ontstemt is dat we niet betaald hebben, ons oplichters noemt en zelfs de politie wil inschakelen. Sjonge... Man blijft gelukkig kalm en probeert de dame aan haar verstand te peuteren dat we echt wel willen betalen, maar dat er geen mogelijkheid was. Wij willen het geld graag overmaken. Ze is nog steeds boos maar stuurt wel een mail met enkel een rekeningnummer, zonder de rest van de benodigde gegevens. Wat dan volgt is een ingewikkelde mailwisseling waarin wij vragen om een IBAN nummer en zij geen idee heeft wat dat is. Ze heeft ook nog nooit gehoord van andere vormen van betalen zoals een tikkie (of hoe dat in het Engels zou moeten heten) en bovendien blijft ze dreigen met politie. Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier over 28 euro...

Na wat heen en weer mailen hebben we tenslotte de juiste gegevens en maken we het geld over, met de mededeling erbij dat de politie dus niet meer nodig is. De volgende dag meldt ze zich weer, ze heeft het geld nog steeds niet binnen, en de dag erna weer. We proberen geduldig te blijven en leggen uit dat het een internationale betaling is en dat dat langer duurt voor het op je rekening staat. We sturen een screenshot van onze betaling. En daarna horen we niks meer. Een dankjewel was toch aardig geweest?

Voor de terugweg besluiten we een andere camping te zoeken.

Fietsen in Zuid-Duitse heuvels

De route vanaf de camperplaats Nesselwang:

Fietsen over de via Appia antica

Slagerij op een hoogvlakte

Campo Imperatore: een prachtige hoogvlakte met niets anders dan een slagerij.  

De Campo Imperatore is een enorme hoogvlakte op ongeveer 2000 meter in de regio Abruzzo in de Italiaanse Apennijnen. Behalve de prachtige, ruwe en uitgestrekte natuur is er niks, geen winkeltjes, geen restaurant. Alleen een grote parkeerplaats met een slagerij. Huh? Een slagerij?   

Ja, echt waar. Buiten op het parkeerterrein staan een heleboel grote, professionele barbecues die aan gehouden worden door een jongeman met een gasvlam.  Binnen is een toonbank met de keuze tussen allerlei vlees, heerlijke Italiaanse kaasjes, wijn, bier en brood. Buiten staan lange tafels met bakken waar bij nadere inspectie zout in blijkt te zitten. Je koopt je vlees, voor de echte carnivoren onder ons een walhalla met enorme lappen ongetwijfeld goed rundvlees, speklappen en stokjes met lamsvlees. Je gooit het op de BBQ, strooit er zout op, schenkt je wijn in een plastic bekertje, brood erbij en klaar is je maaltijd!

Het publiek bestaat overwegend uit 'echte' mannen met motoren. Met motorpakken en baarden. Maar ook de camperaars die op de Campo overnachten zie je hier. De geur van het geroosterde vlees is zalig, ook als je niet meer zo'n vleeseter bent zoals ik. 

Een goed concept, zo'n slagerij!



Overnachten in de tuin van Nederlanders in Toscane

Località Pietrara: midden tussen de olijfbomen slapen en koffie drinken bij Rob en Pien.  

Het leuke van reizen met een camper is dat je ongepland op de meest onverwachte plekken terecht komt. Hoe dat komt? Simpel: je zoekt een plekje om te overnachten. Bij voorkeur een kleine, boeren of mini camping of een camperplaats. Op het kaartje van campercontact zie je iets wat er aardig uit ziet en niet te ver van de weg ligt. Dat wordt 'm dan, dus hup, afslag nemen en dan zijn we er zo. Bij nadere bestudering blijkt dat kleine stukje op het kaartje toch nog een kilometer of tien te zijn, maar goed, we zijn nu onderweg dus rij maar door. Het eerste stuk is de weg een gewone provinciale weg. Al doende veranderd dit in een bochtige bergweg waar je 50 mag. Dan wordt de weg steeds smaller. Nu maar hopen dat er geen tegenliggers komen. Tot zover overkomt het ons regelmatig.

Bij de zoektocht naar Località Pietrara beginnen we ons op dit moment af te vragen of dit wel een goed idee is, vooral omdat het intussen donker begint te worden. Google maps wil ons door een straatje hebben waar we echt niet doorheen passen. We keren om en proberen het een straatje verder opnieuw. We vragen hulp aan een Italiaan die voor de gelegenheid zijn gebutste Fiatje even parkeert en ons via Google Earth laat zien dat we gewoon door moeten rijden, we komen er vanzelf. Dat doen we dan maar, en komen inderdaad na nog wat bochten en de nodige hobbels en bobbels bij het huis waar de camperplaats zou moeten zijn. Tot zover gelukt.

Maar dan... het is donker, er zijn twee opritten die beiden beveiligd zijn met een hek dat op slot zit. Er is geen bel. Ik ga op onderzoek uit en ontdek dat de sleutel van het hek aan de binnenkant in het slot zit. Ik kan het slot dus gewoon open maken en doe dat, na enige aarzeling, tenslotte toch maar. Ik loop voorzichtig en al roepend het terrein op, naar het huis toe. Als ik naar binnen kijk en iemand zie zitten klop ik op het raam. De dame in kwestie reageert gelukkig op mijn vraag (in het Engels) of het klopt dat hier een camperplaats is. Ze komt naar buiten en al snel blijkt dat we in het Nederlands kunnen communiceren. En dan gaat het verder allemaal heel gemakkelijk.

De bewoners van het huis blijken Nederlanders te zijn die hier een groot deel van het jaar wonen, Pien en Rob Back. In hun mooie tuin is een kleine plekje gereserveerd voor één camper. Deze mogelijkheid bieden ze via campercontact aan omdat ze dat leuk vinden. Ze zijn zelf ook camperaars, hun eigen camper staat in de tuin onder een mooi afdakje. Pien verwelkomt ons en legt uit dat de hekken op slot zijn vanwege de zwijnen. Die wroeten anders de hele tuin om. We parkeren onze bus op het aangewezen plekje en genieten van een rustige nacht.

De volgende ochtend komt ook Rob zich even voorstellen. We worden uitgenodigd voor een kop koffie bij het zwembad, wat we graag doen natuurlijk. Tijdens de koffie horen we meer over het leven van deze twee bijzonder aardige en gastvrije mensen. Ze zijn wat ouder dan wij en wonen al 20 jaar op dat mooie plekje. Onze onaangekondigde aankomst was ook voor hen een verrassing natuurlijk. Het was handiger geweest om even te bellen van te voren. De 4 camperplaatsen die op campercontact staan zijn er niet, dit heeft Rob er ooit niet helemaal goed op gezet. Hier lachen we gezamenlijk om, internet en aanverwante zaken zijn geen hobby begrijpen wij.

Wel een hobby is de olijfboomgaard die op hun terrein ligt. Elk jaar aan het einde van september oogsten Rob en Pien de olijven uit eigen tuin. Met de oogst gaan ze naar een boer die de olijven voor ze perst. Bij een goede oogst houden ze 70 tot 80 liter fantastische, extra vierge, olijfolie over. Voor eigen gebruik, maar omdat het afgelopen jaar een goed jaar was had Pien nog een flesje olijfolie over voor de onverwachte bezoekers, die daar heel blij mee zijn. Wel moeten we beloven dat we het door haar gemaakte etiket nog uitprinten thuis en op de fles plakken. En dat doen we natuurlijk!

Het voelt heel bijzonder om hier te zijn. We zijn echt te gast in de tuin van gastvrije mensen die dit doen omdat ze het leuk vinden en er geen enkel commercieel belang bij hebben. Na een uitstekende koffie (espresso natuurlijk!) gaan wij verder met onze reis richting Rome, en belt Pien een restaurantje in de buurt voor de lunch. 

Je vindt dit bijzondere plekje op campercontact: https://www.campercontact.com/nl/italie/umbrie/ficulle/52857/localita-pietrara

UPDATE:
Inmiddels hebben we de olie geproefd en die is inderdaad heel erg lekker en onvergelijkbaar met olie uit de supermarkt.

 

Dat zijn Nederlanders, dat zie je zo!

Tijdens onze reis door het Spaanse binnenland komen we nu in Alliaga terecht, aangeraden door onze dochter. Zij heeft dit gebied vorig jaar uitgebreid bestudeert tijdens haar veldwerk voor de studie aardwetenschappen in Utrecht. Wij worden door haar naar Alliaga gestuurd vanwege de natuur en de bijzondere vormen in de bergen.

Leuke bijkomstigheid voor ons is dat er, op het moment dat wij daar aankomen, daadwerkelijk een groep sjaars(*) (**)uit Utrecht in het dorp zijn. We realiseren ons dat zich hier een onverwachte kans aandient om iets van het veelbesproken studentenleven met eigen ogen en van dichtbij te bekijken en besluiten een bezoekje (incognito) te brengen aan de camping.

Al bij de ingang wordt duidelijk dat hier inderdaad studenten hun kamp hebben opgeslagen. Een kleine rondgang over de camping bevestigt deze gedachte. We verbazen ons over de mega chaos op het terrein. Het regent, alle spullen staan buiten, sokken en schoenen zijn nat, slaapzakken liggen in de regen. De studenten in kwestie lijken daar overigens geen enkele hinder van te hebben. Ze hebben (vermoeden we) een vrije dag en liggen rustig in hun openstaande tentjes. De boel is gezellig aangekleed met stapels bierkratjes en lege flessen. De hele setting lijkt nog het meest op een sloppenwijk in betere tijden. 

Dat zijn Nederlanders, dat zie je zo!

Later lopen we door het dorpje en horen een groepje jongeren tegen elkaar zeggen terwijl ze ons in het oog krijgen: "dat zijn Nederlanders, dat zie je zo!" Ik kan het niet laten en roep terug dat ik wel weet wie zij zijn en wat ze daar doen. We raken aan de praat en een aantal van hen blijkt dochter goed te kennen. 

Het is ons duidelijk waarom de studie aardwetenschappen haar studenten daar naar toe stuurt. De omgeving van Alliaga is behalve zeer interessant vanuit aardwetenschappelijk oogpunt ook gewoon bijzonder mooi.

En wij krijgen zomaar een bijzonder inkijkje in het leven van onze student dochter!

*sjaars: eerstejaars studenten

**update: dochter laat weten dat hier geen 'sjaars' zijn, maar 'twaars', tweedejaars studenten. Domme mama...

Fotoboek Alliaga

Noorwegen Atlanterhavsveien (Atlantic road)

Een nieuwe Pössl, slechts 3 jaar na bestellen

Dat duurde even, die nieuwe camper, de Pössl Roadstar 640DK. Lang verhaal kort: bij afleveren van de bestelde camper (Clever) in mei 2018 blijkt, met nog wat kleinigheden, het chassis verkeerd te zijn. In plaats van een zwaar chassis zit er een licht chassis onder. Omdat dit natuurlijk niet te repareren is wordt er een nieuwe camper besteld en kunnen wij, na stevig onderhandelen, de 'oude' of beter gezegd de verkeerd geleverde camper gebruiken, tot de nieuwe er is. 

In mei 2019 worden we weer bij Dümo in Emmerich ontboden om de (op)nieuw geleverde Clever camper te gaan bekijken. Nu blijkt, bij bezichtiging, dat de producent de camper van binnen behoorlijk veranderd heeft (een kleinere keuken, een korter bed, andere afwerking) zodat dat wij hem eigenlijk helemaal niet meer willen hebben. Deze camper was niet wat wij ooit bestelden, en dus hebben we nu een beetje een probleem.

We besluiten door te rijden naar de camperbeurs in Düsseldorf, om te bekijken wat er nog meer te koop is dan deze, inmiddels ongeschikte, Clever. We zijn enthousiast over de Pössl RoadstarDK640. Enkele weken later rijden we weer naar Dümo om ze te laten weten dat we niet van plan zijn de Clever die nu klaar staat te kopen, maar dat we in plaats daarvan wel een andere camperbus van ze willen afnemen, de Roadstar DK 640. Dümo doet even moeilijk maar begrijpt het probleem wel. De fout van het chassis (bij de eerste bus) en het wijzigen van het interieur en indeling (bij de tweede bus) is tenslotte niet onze fout. Dit realiseren zij zich ook wel. Ze gaan dus na enig aandringen akkoord, zelfs met onze voorwaarde dat we met de Clever willen doorrijden tot de nieuwe geleverd wordt. 

In augustus 2020 is het dan eindelijk zo ver: we gaan (voor de 3e keer en ruim drie jaar na de oorspronkelijke bestelling) naar Dümo om de camper op te halen. En deze keer gaat het goed. We kunnen het bijna niet geloven, maar na een aantal uren waarin het laatste papierwerk wordt geregeld rijden we echt met onze EIGEN camper naar huis. 

onlineimageresize_com_IMAG2162

Pössl Roadstar640dk-plattegrond

Roadstar_640DK_DS

onlineimageresize_com_IMAG2223

Nationaal park Aigüestortes i Estany de Sant Maurici

Camping ervaring aan de Spaanse kust

Na inmiddels bijna 3 weken Spaans binnenland wagen we ons nu richting de kust. Niet ons ding, maar voor een nachtje wel leuk. En omdat het tot nu toe nergens druk is geweest op campings, eerder het tegenovergestelde, zijn we verbaasd over wat ons gebeurt op het moment dat we aan komen rijden bij de camping.

We staan bij de ingang van de camping. Door een dichte slagboom worden we enigszins gehinderd om zelf even het terrein te bekijken. 'De camping is vol' meldt de bewaker ons. Dat is vervelend, want veel andere campings zijn er niet, maar terwijl we overleggen wat te doen vertrekt er blijkbaar iemand en mogen we toch even kijken. Maar alleen mét golfkarretje en begeleider. 'Camping Torre de la Móra heeft plek voor 2000 man' wordt ons trots medegedeeld door de bestuurder. Het golfkarretje is niet ons idee maar  veel keus hebben we niet. Dus zitten we een paar tellen later in het karretje wat ons zoevend de berg op brengt, op zoek naar een plekje wat voor ons acceptabel is. 

Camping Torre de la Móra is een enorme terrassen camping die op een heuvel aan de kust ligt. Een wirwar van weggetjes brengt ons steeds hoger, tot een punt waarop de man van de golfkar zoiets zegt als 'daar is nog wel een plekje, maar dat is wel erg lastig voor jullie'... Zoiets hoef je tegen Steven maar één keer te zeggen natuurlijk, hij dirigeert het karretje direct naar de aangewezen plek. Prachtig, helemaal aan de rand van de berg met uitzicht op zee.  

Onze gids kijkt, aarzelt wat, twijfelt nog een beetje maar gaat tenslotte akkoord. We laten ons dus weer beneden afzetten en rijden vervolgens de bus de berg op en manoeuvreren hem naar het randje waar we kunnen staan. Als de bus staat is onze Duitse buurman onder de indruk (hij vond het weggetje een catastrofe) en vraagt hij ons hoe lang we blijven...

Als we zeggen 'één nachtje' schudt hij vol onbegrip zijn hoofd en verdwijnt in zijn camper (waar hij zich waarschijnlijk de komende drie weken blijft verbazen ;-). 

Fotoboek Spanje Tarragona (aan de kust)

Smalle straatjes en andere capriolen

Met de bus(camper) rijden (in Spanje, maar ook in andere landen) levert soms lastige, soms gevaarlijke en soms zelfs hilarische situaties op. In het algemeen zijn de wegen prima, maar dorpjes en campings, dat is andere koek. En soms ook gewoon onderweg in de natuur, zoals in Parc Naturel del Ports: een onmogelijk smal en slingerend bergweggetje waar we de hemel danken dat we niet meer dan 2 auto's tegenkomen.

Op camping Alquézar (bij het gelijknamige plaatsje) staan we op een aardig plekje, aan een smal paadje begrensd door stenen muurtjes. Op de heenweg geen probleem, maar bij wegrijden moeten we tussen twee muurtjes door met een bocht die misschien met een Toyota Aygo makkelijk te halen is maar met een bus van bijna zes en een halve meter lang niet echt. Om ons heen zien we dit soort dingen geregeld fout gaan, we kijken graag hoe andere echtparen dit oplossen. Vaak met een man achter het stuur die vervolgens niet naar z'n vrouw luistert.  Ik denk dat op campings heel veel huwelijken stranden.

Bij ons gaat het goed: Steven stuurt, ik kijk en geef aan hoe het moet. Gelukkig luistert hij altijd wel, en gelukkig weet ik wat ik moet zeggen. Met engelengeduld en zweetdruppels weten we onszelf uit deze benarde positie te manoeuvreren. 

Ook een stadje onderweg geeft problemen. Hier komen we, min of meer per ongeluk, midden in het stadje terecht. Smalle straatjes waar we met één ingeklapte zijspiegel nét doorheen passen, bochten die onhaalbaar zijn. Op een gegeven ogenblik kunnen we echt niet verder. Deels omdat we de bocht niet kunnen maken maar vooral omdat we gewoon niet tussen de muren van de huizen passen. Op een druk kruispunt moeten we dus echt omkeren. Ik stap uit, en ga weet niks beters te doen dan midden op het kruispunt andere auto's tegenhouden en ondertussen Steven wijzen hoe hij de bus kan keren. Een hoop getoeter en ongeduldige Spanjaarden is het gevolg, maar het lukt wel en we komen veilig weg. Jammer dat we het te druk hadden om een foto te maken, grappig was het wel.

We doen in ieder geval veel ervaring op, en maken ons niet vaak druk of iets wel of niet kan. Meestal lukt het wel, de ene keer met meer inspanning dan de andere.

Fotoboek Spanje smalle straatjes en andere capriolen

Bardenas Reales, spectaculair Amerika in het klein

Klik op de kaart voor de route op google maps. 

Gewoontes van camper reizigers

De wereld van vakantie in een tentje kennen we, van backpacken en hele kleine tentjes tot de auto en een grotere, katoenen tent met kinderen. Maar rondtrekken met een tent is toch wel wat anders dan rondtrekken met een camper. We komen er steeds meer achter dat wij geen standaard camperbewoners zijn, als die al bestaan. 

Het merendeel van mensen die met een camper reizen zijn om te beginnen ouder dan wij, zeker wel een jaar of tien. De meesten hebben elektrische fietsen, vaak is er een hondje en heel vaak zie je een traditionele verdeling van het werk rondom een camper. Hij leegt de wc, zij zet koffie en kookt eten. Koken gebeurt trouwens vrijwel altijd binnen.

Wat ons daarnaast opvalt, overigens heel prettig, is dat het 's avonds altijd stil is op camperplaatsen. Op een camperplaats staan alleen campers, en de bewoners van een camper zijn 's avonds altijd binnen. Vrijwel elke camper rijdt de volgende dag weer door. Camperplaatsen lopen ook altijd aan het eind van de dag vol en zijn 's ochtends weer snel leeg.

Wij merken dat we niet aan dit beeld voldoen. Om te beginnen koken, eten en zitten we zoveel mogelijk buiten. Steven kookt, ik mag hand- en spandiensten leveren zoals een ui snijden en rijst koken. We hebben MTB fietsen, zelf trappen dus. Geen hond. En we rijden om beurten, of net hoe het uitkomt. 

Het mooiste wat we meemaakten was hier in Noorwegen. We zien een prachtige vrije plek in Rondane Nationaal park. Klein stukje van de weg af, briljant uitzicht en niemand te zien. Later komen er nog een aantal campers bij. Geen probleem natuurlijk, ruimte genoeg. Opvallend genoeg sluiten deze campers allemaal netjes naast elkaar aan in het rijtje, terwijl wij (altijd) zover mogelijk naar achter gaan staan. Tenslotte komt er nog één camper bij. Meneer rijdt, mevrouw zit er naast. Ze stoppen naast ons, zij staat op en hij blijft zitten en draait zijn stoel om zodat hij aan tafel komt te zitten. Daar blijft hij zitten, blijkbaar is mevrouw eten aan het koken. Dit blijft zo, het enige wat er nog aan beweging te zien is is een uurtje later de schotelantenne die uit het dak omhoog komt. Heel bijzonder dit, je bevindt je op de meest prachtige locatie, midden in de natuur, en dan kom je je bus niet uit?  Schiet mij maar lek, ik snap er niks van...

 

Fotoboek Noorwegen Rondane

Eenzame fietstocht over de hoogvlakte vanaf Skjelingavatnet

Preikestolen: zwembadsfeer op een steile klif

We hadden al gewaarschuwd moeten zijn toen we aan kwamen rijden bij de camping. Hoewel die bij aankomst nog rustig was en we een aardig plekje vonden werd dat nog geen uur later anders. Campers met jonge mensen met veel bier en tatoeages vulden ons 'rustige' veldje op en zorgden al meteen voor een hoop lawaai. Nou hebben we niks tegen jonge mensen natuurlijk, maar dit was niet helemaal wat we in gedachten hadden hier. Lang verhaal kort: we rijden weg van het met zorg uitgezochte plekje en maken goed gebruik van de voordelen van een camper. We rijden naar een meertje waar we koken en eten en later op de avond gaan we terug naar de camping. Nu vinden we een rustigere plek voor de nacht op een grote overloop parkeerplaats voor laatkomers.  

De volgende ochtend vertrekken we op tijd voor de wandeling. Tot onze schrik is het vanaf de start druk: we lopen file met mensen wiens voornaamste bezigheid op andere dagen in ieder geval niet wandelen lijkt te zijn. Dames met sandaaltjes en handtasjes, mensen die hun eigen gewicht nauwelijks naar boven lijken te kunnen sjouwen, veel luidruchtige Russen waarvan eentje met gettoblaster en zo kan ik nog wel even doorgaan. De wandelaars zoals wij, met rugzak en stevige schoenen, zijn ver in de  minderheid. 

Onderweg maak ik nog even ruzie met de Rus met gettoblaster en plastic Viking helm. Op een mooi uitzichtpunt vertel ik hem heel vriendelijk dat niet iedereen gediend is van keiharde muziek. Hij reageert iets minder vriendelijk en is het niet met mij eens. Zijn vriendin gelukkig wel, zodat het volume toch wat omlaag gaat. Viel me tegen trouwens, onder de plak bij de vriendin...;-).

De beroemde rots steekt 605 meter angstaanjagend recht omhoog uit de Lysefjord. Zeer indrukwekkend, hoewel dit gevoel ietwat teniet gedaan wordt door de menigte die bovenop de rots zit. Ook weer hier en daar muziek en de meesten lijken vrij uitgebreid te zitten picknicken (hoewel gevraagd wordt dit niet te doen). 

De sfeer is goed te vergelijken met die in een openlucht zwembad, zeker als het mooi weer zoals in ons geval. Jammer, want de berg en de omgeving zijn zeer bijzonder, maar de hoeveelheid mensen is net wat 'too much'.

Fotoboek Noorwegen Preikestolen

Onze Clever buscamper

Na ongeveer 10 maanden in spanning wachten op onze eerste camper kunnen we hem gaan ophalen in Emmerich. 

Vlak voor we op 18 mei (mijn verjaardag) naar Duitsland rijden om hem op te halen ontdekken we bij bestudering van de papieren dat er een verkeerde wielmaat onder de auto zit, 15 in plaats van 16 inch. En dat aan te kleine wielen vanzelf een licht chassis vastzit, terwijl we een zwaar chassis besteld hadden. En dat je vrijwel alles later nog kunt oplossen, maar het chassis dus niet... Dealer gebeld: kein problem, wordt omgeruild, niks aan de hand, en een vaag verhaal in het Duits over veranderingen in de prijslijst en heavy chassis niet meer mogelijk enzo, maar nochmal kein problem!  Gedoe, want natuurlijk willen we het zware chassis wat we besteld hebben, met goede redenen. Uiteindelijk komen we tot een goede oplossing en kunnen we de camper die voor ons klaar staat meenemen en gebruiken tot de nieuwe, met het juiste chassis, er is.

Leuk overigens dat we nu een Duits kenteken hebben. Dit leidt tot grappige situaties onderweg omdat men denkt dat we Duitsers zijn en geen Nederlands verstaan ;-).

Datzelfde weekend dus op stap voor de eerste overnachting. Callantsoog is de bestemming, gekozen omdat het in de rest van het land 30 graden wordt en aan de kust in Noord-Holland iets koeler. Helaas zijn we niet de enigen die zo slim zijn en word ik dus meteen in het diepe gegooid met rijden: door kleine dorpjes, smalle straatjes, kampeerterrein op, keren en weer eraf omdat het vol is. Maar, aan het eind van de dag vinden we toch een mooi plekje op een simpele boerencamping en beginnen we aan onze eerste maaltijd en nacht in de bus.

20180609_173241

IMAG0238

IMAG0239

IMAG0244

IMAG0242

IMAG0240

IMAG0246

IMAG0247