Dat zijn Nederlanders, dat zie je zo!

Tijdens onze reis door het Spaanse binnenland komen we nu in Alliaga terecht, aangeraden door onze dochter. Zij heeft dit gebied vorig jaar uitgebreid bestudeert tijdens haar veldwerk voor de studie aardwetenschappen in Utrecht. Wij worden door haar naar Alliaga gestuurd vanwege de natuur en de bijzondere vormen in de bergen.

Leuke bijkomstigheid voor ons is dat er, op het moment dat wij daar aankomen, daadwerkelijk een groep sjaars(*) (**)uit Utrecht in het dorp zijn. We realiseren ons dat zich hier een onverwachte kans aandient om iets van het veelbesproken studentenleven met eigen ogen en van dichtbij te bekijken en besluiten een bezoekje (incognito) te brengen aan de camping.

Al bij de ingang wordt duidelijk dat hier inderdaad studenten hun kamp hebben opgeslagen. Een kleine rondgang over de camping bevestigt deze gedachte. We verbazen ons over de mega chaos op het terrein. Het regent, alle spullen staan buiten, sokken en schoenen zijn nat, slaapzakken liggen in de regen. De studenten in kwestie lijken daar overigens geen enkele hinder van te hebben. Ze hebben (vermoeden we) een vrije dag en liggen rustig in hun openstaande tentjes. De boel is gezellig aangekleed met stapels bierkratjes en lege flessen. De hele setting lijkt nog het meest op een sloppenwijk in betere tijden. 

Dat zijn Nederlanders, dat zie je zo!

Later lopen we door het dorpje en horen een groepje jongeren tegen elkaar zeggen terwijl ze ons in het oog krijgen: "dat zijn Nederlanders, dat zie je zo!" Ik kan het niet laten en roep terug dat ik wel weet wie zij zijn en wat ze daar doen. We raken aan de praat en een aantal van hen blijkt dochter goed te kennen. 

Het is ons duidelijk waarom de studie aardwetenschappen haar studenten daar naar toe stuurt. De omgeving van Alliaga is behalve zeer interessant vanuit aardwetenschappelijk oogpunt ook gewoon bijzonder mooi.

En wij krijgen zomaar een bijzonder inkijkje in het leven van onze student dochter!

*sjaars: eerstejaars studenten

**update: dochter laat weten dat hier geen 'sjaars' zijn, maar 'twaars', tweedejaars studenten. Domme mama...

Fotoboek Alliaga

Nationaal park Aigüestortes i Estany de Sant Maurici

Camping ervaring aan de Spaanse kust

Na inmiddels bijna 3 weken Spaans binnenland wagen we ons nu richting de kust. Niet ons ding, maar voor een nachtje wel leuk. En omdat het tot nu toe nergens druk is geweest op campings, eerder het tegenovergestelde, zijn we verbaasd over wat ons gebeurt op het moment dat we aan komen rijden bij de camping.

We staan bij de ingang van de camping. Door een dichte slagboom worden we enigszins gehinderd om zelf even het terrein te bekijken. 'De camping is vol' meldt de bewaker ons. Dat is vervelend, want veel andere campings zijn er niet, maar terwijl we overleggen wat te doen vertrekt er blijkbaar iemand en mogen we toch even kijken. Maar alleen mét golfkarretje en begeleider. 'Camping Torre de la Móra heeft plek voor 2000 man' wordt ons trots medegedeeld door de bestuurder. Het golfkarretje is niet ons idee maar  veel keus hebben we niet. Dus zitten we een paar tellen later in het karretje wat ons zoevend de berg op brengt, op zoek naar een plekje wat voor ons acceptabel is. 

Camping Torre de la Móra is een enorme terrassen camping die op een heuvel aan de kust ligt. Een wirwar van weggetjes brengt ons steeds hoger, tot een punt waarop de man van de golfkar zoiets zegt als 'daar is nog wel een plekje, maar dat is wel erg lastig voor jullie'... Zoiets hoef je tegen Steven maar één keer te zeggen natuurlijk, hij dirigeert het karretje direct naar de aangewezen plek. Prachtig, helemaal aan de rand van de berg met uitzicht op zee.  

Onze gids kijkt, aarzelt wat, twijfelt nog een beetje maar gaat tenslotte akkoord. We laten ons dus weer beneden afzetten en rijden vervolgens de bus de berg op en manoeuvreren hem naar het randje waar we kunnen staan. Als de bus staat is onze Duitse buurman onder de indruk (hij vond het weggetje een catastrofe) en vraagt hij ons hoe lang we blijven...

Als we zeggen 'één nachtje' schudt hij vol onbegrip zijn hoofd en verdwijnt in zijn camper (waar hij zich waarschijnlijk de komende drie weken blijft verbazen ;-). 

Fotoboek Spanje Tarragona (aan de kust)

Smalle straatjes en andere capriolen

Met de bus(camper) rijden (in Spanje, maar ook in andere landen) levert soms lastige, soms gevaarlijke en soms zelfs hilarische situaties op. In het algemeen zijn de wegen prima, maar dorpjes en campings, dat is andere koek. En soms ook gewoon onderweg in de natuur, zoals in Parc Naturel del Ports: een onmogelijk smal en slingerend bergweggetje waar we de hemel danken dat we niet meer dan 2 auto's tegenkomen.

Op camping Alquézar (bij het gelijknamige plaatsje) staan we op een aardig plekje, aan een smal paadje begrensd door stenen muurtjes. Op de heenweg geen probleem, maar bij wegrijden moeten we tussen twee muurtjes door met een bocht die misschien met een Toyota Aygo makkelijk te halen is maar met een bus van bijna zes en een halve meter lang niet echt. Om ons heen zien we dit soort dingen geregeld fout gaan, we kijken graag hoe andere echtparen dit oplossen. Vaak met een man achter het stuur die vervolgens niet naar z'n vrouw luistert.  Ik denk dat op campings heel veel huwelijken stranden.

Bij ons gaat het goed: Steven stuurt, ik kijk en geef aan hoe het moet. Gelukkig luistert hij altijd wel, en gelukkig weet ik wat ik moet zeggen. Met engelengeduld en zweetdruppels weten we onszelf uit deze benarde positie te manoeuvreren. 

Ook een stadje onderweg geeft problemen. Hier komen we, min of meer per ongeluk, midden in het stadje terecht. Smalle straatjes waar we met één ingeklapte zijspiegel nét doorheen passen, bochten die onhaalbaar zijn. Op een gegeven ogenblik kunnen we echt niet verder. Deels omdat we de bocht niet kunnen maken maar vooral omdat we gewoon niet tussen de muren van de huizen passen. Op een druk kruispunt moeten we dus echt omkeren. Ik stap uit, en ga weet niks beters te doen dan midden op het kruispunt andere auto's tegenhouden en ondertussen Steven wijzen hoe hij de bus kan keren. Een hoop getoeter en ongeduldige Spanjaarden is het gevolg, maar het lukt wel en we komen veilig weg. Jammer dat we het te druk hadden om een foto te maken, grappig was het wel.

We doen in ieder geval veel ervaring op, en maken ons niet vaak druk of iets wel of niet kan. Meestal lukt het wel, de ene keer met meer inspanning dan de andere.

Fotoboek Spanje smalle straatjes en andere capriolen

Bardenas Reales, spectaculair Amerika in het klein